Routebeschrijving

Hieronder staan links naar de 9 etappes die we hebben gepland. De informatie in deze pdf bestanden is een vertaling uit de TOPO-GUIDE: A travers la montagne Corse.

We starten in Pastricciola, op een variante van de Mare a Mare Nord en over 9 etappes gaan we Noordwaarts naar Calenzana.

• Etappe 1: Van refuge de Pastricciola naar refuge de l’Onda.
• Etappe 2: Van refuge de L’Onda naar refuge de Petra Piana.
• Etappe 3: Van refuge de Petra Piana naar refuge de Manganu.
• Etappe 4: Van refuge de Manganu naar refuge de Ciottulu à i Mori.
• Etappe 5: Van refuge de Ciottulu à i Mori naar refuge de Tighjettu.
• Etappe 6: Van refuge de Tighjettu naar refuge d’Ascu Stagnu.
• Etappe 7: Van refuge d’Ascu Stagnu naar refuge de Carrozzu.
• Etappe 8: Van refuge de Carrozzu naar refuge d’Ortu di u Piobbu.
• Etappe 9: Van refuge d’Ortu di u Piobbu naar Calenzana.

Dag 1, vrijdag 30 september

We vertrekken uit Tielrode om 06u30 en rijden naar parking 7 van de luchthaven van Orly. Daar geldt een speciaal tarief, 110€ als je meer dan 9 dagen parkeert. Door de stakingen van de overzetdiensten in Corsica kan onze vlucht niet op tijd vertrekken, we komen gelukkig weg met slechts twee uur vertraging. Om de tijd te vullen starten we een spelletje kaarten, kingen, dit gaan we de hele vakantie volhouden. Elke avond spelen we een spelletje.

Op de luchthaven in Ajaccio staat Mathieu ons op te wachten, hij komt ons met zijn busje ophalen en brengt ons eerst naar een supermarkt voor het aankopen van gaspatronen en dan naar de Gite d' étappe van Pastricciola. Jean-Jo die de gite openhoudt vergast ons op een fantastisch avondmaal. Half pension in deze gite kostte ons 35€/man, het busje naar Pastricciola kostte 90€

Tijdens de maaltijd voelde Dirk zich niet 100% en hij ging dan ook iets vroeger slapen. Wim, Olivier en Ivan verbroederden met de lokale Corsicanen die ook iets kwamen eten en drinken bij Jean-Jo.

Slapen met vier man op één kamer was voor ons allen een nieuwe ervaring, dit leidde tot een leuke discussie bij het opstaan.

We maakten ons klaar om te vertrekken toen we merkten dat er geen water was in de gite, even paniek, ons avontuur is begonnen.

Dag 2, zaterdag 1 oktober, naar L’Onda

Volle moed vertrokken we om 08u15 richting l’Onda over de variant van de Mare á Mare Nord. We startten met redelijk mooi weer, geen hevige zon maar toch warm genoeg.

Als maaltijd tijdens de dag hadden we PowerBars voorzien, we spraken af om elk uur en ½ te stoppen om er eentje op te eten, drinken deden we als we daar zin in hadden. Eén van ons had een ‘CammelPack’, dat is een zak voor drinkwater die bovenaan in je rugzak zit, eigenlijk een must voor een wandeling op de GR20

De medi-kit die we bij ons hadden heeft op deze trip zijn nut onmiddellijk bewezen, een bijensteek in de kuit van Olivier, schrammen van doornen op de benen bij het zoeken van de juiste route. Deze is niet altijd duidelijk aangegeven.

Deze tocht hadden we duidelijk onderschat, er zijn steile klimpartijen bij met een lange zeer steile klim op het laatst naar Bocca d’Orreccia. De laatste 2 uur kwam er dan nog hevige mist opzetten, met minder dan 5 meter zicht was het onmogelijk in te schatten wanneer er een eind kwam aan deze klim of wanneer we zicht kregen op de refuge l’Onda.

Aangekomen in de refuge kijken we onze ogen uit, we leren snel en al gauw hebben we de draad te pakken en weten we hoe het er aan toe gaat en wat er van je verwacht wordt. Zoals later zou blijken is deze refuge de enige die nog wordt opengehouden door een gardien, bij hem moet je je slapen betalen, 9,5€/man, en kan je voedsel kopen maar tegen een nogal hoge prijs. Na een spelletje kingen bij kaarslicht gaan we om 20 uur slapen, morgen begint het echte werk op de GR20, richting refuge de Petra Piana.

Dag 3, zondag 2 oktober, naar Petra Piana.

We staan op om 7 uur, Dirk en Ivan hebben niet goed geslapen voor Wim en Olivier geen probleem.

Iedereen die naar het noorden trekt gaat via de route die door het dal gaat. Omdat de zon er is houden we ons aan het oorspronkelijke plan om via de variante over het hooggebergte naar Petra Piana te gaan.

De eerste klim naar Bocca a Meta (1899m) is al meteen raak, het is een echte kuitenbijter, die jonge gasten Wim en Olivier vliegen naar boven, voor Ivan en Dirk gaat het iets langzamer.

Een goed uur onderweg en we krijgen al mist. Deze wordt als maar erger en als we over de bergrug naar Bocca di Manganellu gaan worden we bijna weggeblazen door rukwinden en stormbuien van hagel en regen.
Wat begon als een uitdaging met klimpartijen, prachtige vergezichten verandert in een niet ongevaarlijke tocht.
De hagel en regen, de mist en de wind maken het beklimmen van deze rotspartijen zeer gevaarlijk, blijf hier weg als er geen goed weer wordt voorspeld.

Bijna verzopen en verkleumd van de kou komen we rond 14 uur aan in Petra Piana, het duurt even voor we onze draai vinden en droge kleren aan hebben.

Al onze kleren die we droegen zijn door en door nat, als we die maar droog krijgen.

Met droge kleren aan en een slaapplaats gereserveerd, veroveren we een plaats aan tafel en beginnen met het warm maken van water voor soep en ons eten. De wandelaars die van noord naar zuid wandelen hebben gelijkaardige verhalen als wij, ook zij zaten op de 2000 meter grens en hebben vreselijke weersomstandigheden meegemaakt.

Na een spelletje kingen besluiten we te gaan slapen en wachten af wat de volgende morgend brengt.

Dag 4, maandag 3 oktober

Na de aartsmoeilijke tocht in barre omstandigheden van gisteren staan we rond 7 uur op. De gesprekken gaan maar over één ding, zetten we door of blijven we waar we zijn?

We praten met alle wandelaars in de refuge. De verhalen van zij die uit het noorden komen, waar wij naar toe gaan, zijn zeer tegenstrijdig. Zo verschillend dat ik besluit hier niet verder naar te luisteren. De 5 wandelaars, 3 Fransen en 2 Duitsers, die we al kenden van uit de vorige refuge, l’Onda, besluiten om door te gaan richting Manganu. Omdat het gisteren zwaar was en omdat we voor deze weeromstandigheden niet de juiste kleding hebben, besluiten we niet te vertrekken. We waren er beroerd aan toe gisteren en even was er zelfs spraken om te stoppen, daar zijn we gelukkig snel van afgestapt.

De hele dag maken we er een prioriteit van om onze kleding, van schoenen tot hoed, droog te krijgen. Nog voor het middaguur krijgen we de bevestiging dat onze beslissing om niet verder te gaan de goede was. De twee Duitse wandelaars zijn terug gekomen, te slecht weer om door te zetten, vrieskou, mist en sterke winden maakten de tocht niet te genieten.

Kort na de middag sneeuwt en hagelt het ook bij ons aan de refuge Petra Piana, we kruisen onze vingers en hopen op beter weer voor morgen anders zal het snel afgelopen zijn met ons avontuur.

Dag 5, dinsdag 4 oktober, naar Manganu

Die morgend ontwaken we vol spanning met wat het weer zou brengen. We zagen voor het eerst een zonsopgang, dus besloten we zo snel mogelijk te vertrekken richting Manganu

Om 7.30 uur starten we de beklimming van ‘la Maniccia’. Het heeft gevroren die nacht en de beklimming is zwaar. Als we door de nevel door zijn, we zijn nu op meer dan 2000 meter, zien we dat ‘Bocca Muzzella’ bedekt is met een laagje sneeuw van zo een cm dik. Dit sneeuwtapijt samen met de stralende zon geef een fantastisch zicht. Doordat we boven de wolken zitten hebben we ook prachtige vergezichten tot aan de baai bij Ajaccio.

Toen we over de top van Muzzella gingen werden we weer beloond met een fabelachtig zicht op het meertje Rinoso. Emotioneel de top.

Wat volgde was een fantastische tocht met steile afdalingen en beklimmingen over ongelooflijke rotsformaties, het lijkt onmogelijk als je er voor staat. De uitdagingen volgden elkaar op: de afdaling van de col de Rinoso, weer klimmen naar bocca a Soglia, slingerend tussen steile pieken tot aan de Breche de Capitello. En dan de Breche zelf. Dit alles is prachtig en avontuurlijk maar we maken ons dikwijls de bedenking dat we er nooit zo van genoten zouden hebben als we dit in slecht weer hadden gedaan.

Voorbij de Breche de Capitello start een afdaling die er mag zijn, we dalen zo een 500 meter over losliggende met sneeuw bedekte rotsblokken. In het dal komen we terecht in een heel andere omgeving dan het gebergte errond. Een vlakte een beetje zoals een moeras.

We dalen verder tot aan de refuge de Manganu, een prachtige etappe, subliem.

Klaar voor meer, hopen dat we morgen opnieuw mooi weer krijgen…..

Dag 6, woensdag 5 oktober, naar Castellu di Vergio

We staan vroeg op in Manganu met de bedoeling een dubbele tocht te maken via Castellu di Vergio naar de refuge di Mori. Goed weer deze morgen en we wandelen door een weidse vlakte omringd door scherpe bergtoppen, net een krater van een oude vulkaan. We volgen de rivier Tavignano stroomopwaarts door een mooi bos, indrukwekkend vind ik. We houden een goed tempo aan al hebben we allemaal wel wat last van de trip van gisteren. Dan bereiken we het meer Nino die de rivier Tavignano voedt, het is een groot meer in een weids landschap, prachtig. We gaan naar links en starten de beklimming van Bocca Reta en gaan verder over ‘Serra San Tomaghiu naar Bocca San Pedru. Het is een wandeling met veel variatie, over rotsblokken steil omhoog, prachtige vergezichten, ik val in herhaling maar zeg het toch, indrukwekkend. Op een bepaald ogenblik hebben we zelfs zicht op het hotel in Castell di Vergio.

Na de bergen volgt de afdaling door de bossen van Vergio, anders dan we tot nu toe al gedaan hadden maar erger is dat er nu al, voor de de middag, hevige mist komt opzetten, dit samen met een stevige wind.

Een uurtje later is het aan het regenen en moeten de poncho’s aan. We gaan verder door het bos maar het regent steeds harder. Ook de mist is zeer dik geworden. Kunnen we de tocht tot in di Mori verder zetten? We moeten tenslotte opnieuw naar 2000 meter.

Voor de ingang van Castellu di Vergio moeten we een beslissing nemen, verder gaan of hier stoppen. Gaan we verder dan zal het geen aangename trip worden. Regen, koude en de dikke mist zullen er voor zorgen dat het enkel wandelen is en we niets van de omgeving die we doorkruisen kunnen zien, en het is nog zeker 4 uur wandelen tot di Mori. Stoppen we, dan kunnen we wel de batterijen van ons fototoestel opladen, hebben een vers gekookte maaltijd en kans op beter weer morgen.
Fysiek zijn we er klaar voor, Ivan misschien iets minder omdat hij een lichte enkelkwetsuur heeft, maar omdat we al 6 uur onderweg zijn en met de ervaring van dag 2 in het achterhoofd besluiten we hier te stoppen.

In Castellu di Vergio betalen we voor ons bed, kamer met 6 dubbeldek bedden, half pension en het gebruik van warm water in de douches, 32€ per man. Als we allemaal droge kleren aan hebben, zetten we ons samen om te bespreken hoe het nu verder moet. Door deze nieuwe onderbreking moeten we een nieuw eindpunt bepalen. We geraken nooit meer op tijd in Calenzana. Het weer is onze grootste zorg. De Corsicanen in de bar verzekeren ons dat het slecht blijft tot maandag. Dit is geen goed nieuws. Nu onze GSM werkt moeten we Mathieu verwittigen waar hij ons moet komen ophalen. Wij moeten nu besluiten hoe ver we de GR20 nog gaan volgen. Te onzeker wat het weer gaat zijn de volgende dagen besluiten we af te zien van de Cirque de la Solitude, een moeilijke beslissing. We melden Mathieu het nieuwe ophaalpunt voor zondag, Gite d’etappe in Albertacce. De Cirque de la Solitude zal voor een volgende keer zijn.

Wat we vandaag geleerd hebben is dat de bergen en het weer daarboven het ritme bepalen en dat je dit moet respecteren! Wat voor ons ook belangrijk is, is dat we niet van refuge naar refuge lopen, zonder iets van het wondermooie landschap te zien en de mogelijkheid om foto’s te nemen.
Het moet een beetje vakantie blijven.

Dag 7, donderdag 6 oktober, naar di Mori

Omdat het een korte trip is besluiten we iets later te vertrekken, we zijn gepakt om 8.30 uur en staan met ons drietjes al buiten als Wim nog in de bar zit.

We nemen onze tijd en houden een rustig tempo aan. Het is prachtig weer en de vergezichten zijn weer spectaculair. We starten door het bos en beginnen dan met een klim naar de bergerie de Radule. Voorbij de bergerie volgen we de rivier Golu, de langste van Corsica, langs talrijke watervalletjes waar je toffe foto’s kan maken. In de zomer moet een verfrissing onder zo een waterval fantastisch zijn.

Het weer blijft de hele dag goed, de beste dag die we al gehad hebben.

Met de refuge di Mori voor ons draait de GR20 90° naar links om zo uit de vallei te klimmen. Als we later op de bergrug wandelen hebben we een fantastisch zicht op de vallei waar we zojuist in wandelden en ook naar het westen is het prachtig. We zien zelfs de Middellandse zee, gewoon te.

Blij dat we gisteren zijn gestopt en deze trip bij mooi weer hebben gedaan.

In di Mori aangekomen proberen we de houtkachel aan te krijgen, een geluk dat we hulp krijgen van een Duitse tiener, het was ons anders niet gelukt. Die middag hebben we alle vier last van de lachziekte, …we verdenken die Duitser er van dat hij niet alleen hout op het vuur heeft geworpen! Het was een leuke avond.

Ik vond het uitzicht vanuit de refuge di Mori een van de mooiste.

Dag 8, vrijdag 7 oktober, naar Tighjettu

We staan op met weer mooi weer, ze verwennen ons, en beginnen aan onze laatste GR20 trip om 8.30 uur. Na een lichte klim krijgen we een mooie afdaling die heel afwisselend is. Technische delen, waarbij je je handen moet gebruiken afgewisseld met lopen over grote rotsblokken of slingerende kiezelpaden. Zo komen we terug in het bos, die geur!, en volgen het stroompje Faggiale. We nemen nog enkele foto’s en wandelen verder richting Tieghiettu. Bij het oversteken van het stroompje Orba, dit gebeurt stappend van rotsblok naar rotsblok, is het daar zo aangenaam dat we onze kleren en schoenen uitdoen en ons op de rotsblokken leggen om een beetje te zonnen.

We gaan verder tot aan de bergerie de Ballone, andere wandelaars vertelden ons dat het hier leuk is om te overnachten. Nu was hij gesloten. Het weer is erg verslechterd en de mist komt weer opzetten.
Na Ballon zie je Tieghiettu liggen maar voor je er bent moet je nog een steile klim op. Tijdens de klim begint het weer te druppelen, later zal het hard gaan regenen.

De wandelaars die uit het noorden de refuge binnenkomen, zij hebben Cirque de la Solitude gedaan, hebben afgezien. Ze zijn moe, doornat en zeggen dat het rechtuit gevaarlijk was. Uiteindelijk zijn we nog met 23 wandelaars die hier overnachten. Het is hier een beetje ieder voor zich, waarschijnlijk omdat iedereen zeer moe was.

Ha, even zeggen toch, in Tieghiettu hebben we de houtkachel zonder hulp in gang gekregen, goed van ons hé. We denken dat iedereen heel blij was dat de kachel brandde, zeker voor het drogen van de kleren. We zijn geen amateurs meer hoor!

Dag 9, zaterdag 8 oktober, naar Albertacce

Onze laatste dag breekt aan, we hebben geen haast en laten iedereen vertrekken voor we zelf onze rugzakken aanbinden.

Met spijt beginnen we de afdaling naar Albertacce, niet naar het noorden om de Cirque de la Solitude te overwinnen. Het lijkt nochtans een mooie dag te worden maar we zijn afgesproken in Albertacce en kunnen dus niet naar Houte Ascu.

Na de afdaling naar bergerie de Ballon zoeken we de gele markeringen die ons naar het dal zullen leiden.
Het is mooi weer en de weg door het bos gaat al snel over in een verharde weg. We wandelen voorbij een gedenksteen voor twee piloten van een blusvliegtuig en een brandweerman. We gaan door het dorpje Calasima. Langzaam zien we de bewolking in het hooggebergte toenemen. We rekenen even uit en stellen vast dat als we besloten hadden de Cirque te doen we dat in de regen hadden moeten doen. Wat ons ten strengste was afgeraden door wandelaars die dit gebergte kennen.

Het weer heeft niet toegelaten dat we onze tocht konden afwerken zoals gepland was. We hebben geleerd dat je met de weersomstandigheden rekening moet houden in de bergen.

Tijdens de afdaling zie je dat ieder van ons aan het uitbollen is, de GSM wordt aangezet en het thuisfront wordt op de hoogte gebracht van de laatste feiten.
Ongeveer 2 km voor we bij de gite d’etappe zijn in Albertacce begint het te regenen. Geen erg, we hebben erger meegemaakt.
In de late namiddag, voor het eten, doen we alle cafeetjes aan in Albertacce, het zijn er twee.

In de avond gaan we een gekookte maaltijd eten bij JoJo en drinken nog een pintje op de goede afloop van een prachtige vakantie.

Dag 10, zondag 9 oktober, naar Ajaccio

Om 10.10 uur is ons vervoer naar Ajaccio er. We maken nog een tocht langs de Noordoost kust van Corsica en zien nabij Porto de mooie rood gekleurde krijtrotsen.

Om 15 uur zijn we in Ajaccio, we kopen daar nog snel wat Corsicaanse charcuterie en laten ons afzetten op het strand nabij de luchthaven.

Platte rust voor vermoeide wandelaars.